Ik heb het verlossende telefoontje gekregen, mijn scriptie is beoordeeld met een voldoende. Na bloed, zweet en vooral veel tranen mag ik eindelijk mijn diploma in handen nemen. De jaren zijn voorbij gevolgen, en nu ik eindelijk verlost bent van de druk die ik voelde tijdens mijn studie haal ik even diep adem. De last is van mijn schouders, ik hoef nooit meer naar school. Althans, ik moet er niet aan denken om nu alweer verder te studeren. Ik ben maar al te blij dat ik hier vanaf ben gekomen na zes lange, zware jaren. Ja, zes jaar! Dit is waar ik al die tijd naar toe heb gewerkt. Er waren genoeg momenten dat ik het echt niet meer zag zitten en door de bomen het bos niet meer zag. Momenten dat ik mij afvroeg waarom ik dit ook al weer deed. Maar opgeven was voor mij nooit een optie, ik moest en zou mijn studie afronden. Dat is namelijk iets wat ik met mijzelf had afgesproken. Na mijn MBO studie ga ik een HBO studie doen zei ik altijd tegen mijzelf, en dat is mij gelukt.
Het is een gek gevoel dat ik mijn studie op een random vrijdag middag heb afgerond. Ik word overspoelt met gemengelde gevoelens; aan de ene kant kan mijn dag niet meer stuk en voel ik kriebels in mijn buik van blijdschap. Maar tegelijkertijd voel ik een bepaalde angst, wat wil ik eigenlijk doen als ik klaar ben? De titel student gaf ook zekerheid, want als mensen aan mij vroegen wat ik deed dan was ik gewoon een student. Maar wie ben ik nu ik klaar ben? Ik denk dat heel veel studenten die net afgestudeerd zijn dit herkennen. Het voelt alsof je plotseling aan je lot wordt overgelaten. Nu je klaar bent zou je eigenlijk moeten weten wat volgende stappen zijn, maar wat als je dat even niet weet?
De mogelijkheden zijn eindeloos, en het is overweldigend. Ineens begin ik te twijfelen aan mijn kunnen, want wat als ik niet aan de eisen voldoe? Ik merk dat ik mijzelf constant moet herinneren aan het feit dat ik net ben afgestudeerd, en dat ervaring opdoen de enige manier is om erachter te komen wat ik precies wil en waar mijn sterke kanten liggen. Daarnaast is het okay om fouten te maken. Maar ja, vertel dat maar aan iemand die faalangst heeft.
Jezelf pushen om uit je comfortzone te stappen kan erg moeilijk zijn, maar uiteindelijk is dat wel net hetgeen wat je laat groeien als persoon. De veilige haven van het student zijn is voorbij, en het is tijd om jezelf aan de wereld te laten zien. Dat kan onzekerheid met zich meebrengen, maar wie is er eigenlijk niet onzeker?
Nesrine